Back down on earth

Beste volgers, sponsoren, vrienden, familie en kennissen,

Inmiddels zijn we alweer twee dagen thuis van ons grote avontuur. Zondagochtend om half elf stonden we weer op Nederlandse bodem. Vanuit school hebben we twee dagen de tijd gehad om even bij te komen en alles te laten bezinken. Vandaag komen we weer met zijn allen bijeen om nog eens terug te blikken op dit grote avontuur. Voor mij ook een momentje om nog een laatste reisverslag te schrijven over de laatste paar dagen.

De donderdag stond in het teken van de laatste dag van het Holiday Camp voor alle kinders uit Kensington en omgeving. Ook deze ochtend hebben we een aantal nieuwe dingen geïntroduceerd, zoals Twister en Acrogym. De Afrikaanse coaches daarentegen kwamen bijvoorbeeld met Cricket, wat voor ons als Nederlanders totaal onbekend is. Alle coaches van LifeZone waren altijd ontzettend leergierig, ze pikten de Teaching Games heel goed op en ze kwamen ook altijd met hele goede aanpassingen en suggesties. Ze stonden open voor nieuwe ideeën en wilden heel graag ook kennis maken met nieuwe sporten, waaronder handbal. Lichtelijk improviseren, aangezien het formaat van de bal eigenlijk altijd wel gelijk was aan die van een korfbal of van een volleybal.. ;) Maar dat was ook weer zo typerend aan Afrika, roeien met de riemen die je hebt. Vanuit mijn eigen handbalvereniging Targos Bevo HC had ik nog een aantal oude wedstrijdtenues meegekregen om ze in Zuid-Afrika achter te laten. De energie die de Afrikaanse coaches hadden en hun leergierigheid liet mij niet lang nadenken, deze tenuetjes waren hier op hun plek en konden voor mooie sportactiviteiten worden ingezet.

Aan het eind van de middag zijn we verder gegaan met het bouwen. De volgende ochtend stond het grote voetbaltoernooi gepland tussen teams U12, U16 en U19 van Kensington en Langa. Er is wegens de omstandigheden in Langa last-minute besloten om het toernooi te verplaatsen naar Kensington, dus er moesten behoorlijk wat voorbereidingen nog getroffen worden. Denk hierbij aan velden inrichten, toernooi schema opstellen, personeelsplanning... Hé, dacht iedereen. Dat klinkt als iets voor een Sportkunde Urban student. Laten we die nou net bij ons hebben... Zo gezegd, zo gedaan. Ik sloot aan bij het kleine organisatiegroepje om mee te denken en het toernooi vorm te geven. Kortom een onwijs vermoeiende dag, dus besloten we wat stoom af te blazen in de avond. Tussen de coaches van LifeZone zaten drie jongens van onze leeftijd: Serge, Marcelino en Brandon. We besloten ze mee te vragen tijdens onze groupsbinding avond en dit bleek één groot succes. Samen hapjes en drankjes en daarna afsluiten in een aantal clubs van Kaapstad. Voor deze avond heb ik geen woorden, zó ontzettend gaaf!

Na wat korte uurtjes van slaap was het dan toch echt vrijdag en moesten we ons gaan focussen op het sporttoernooi. Vanuit de groep en de coaches kwam de vraag of ik coach Kyle wilde ondersteunen bij het toernooi en daar ben ik dan ook met heel veel plezier mee akkoord gegaan. Ook flexibel zijn was hier weer heel belangrijk, want het speelrooster veranderde om de 5 minuten. Soms waren er maar 3 teams, dan 5, had je eenmaal een schema, kwamen er nog 2 twee teams bij. Onze groep studenten speelde mee met de poule van U19 en de vermoeidheid van de afgelopen drie weken was heel goed zichtbaar. Uiteindelijk ben ik toch naar de groep gestapt en heb ze verteld dat die kids nog áltijd onze nummer 1 zijn op zo'n dag en we niet van een goede organisatie af kunnen wijken. Gelukkig heeft de gehele groep het super opgepakt en hebben we een fantastisch toernooi gedraaid. Aan het eind van de dag werden mooie prijzen uitgereikt en vanuit de kindertjes, mijn studiegenootjes en de LifeZone coaches heb ik veel waardering gekregen voor mijn organisatie van die dag. Een flinke opsteker na zo'n 3 weken!

Dan zijn jullie vast benieuwd hoe de laatste avond eraan toe is gegaan, want je moet het natuurlijk wel goed afsluiten! Nou dat ging dus zo.. De studentengroep uit Langa ging terug met de bus en mijn groepje in Kensington lag om 21:00 uur al op een oor, haha. Het afscheid in die middag van alle coaches viel voor mij in ieder geval heel erg zwaar. In een hele korte tijd kun je een hele speciale band met alle mensen daar opbouwen. We leren van elkaar, delen elkaars levensverhalen, creëeren samen mooie momenten.. En dan is het toch ineens weer tijd om naar huis te gaan. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Maar het hoort erbij. Toen we zaterdagochtend dan ook wakker werden, had ik eigenlijk maar één gedachte en dat was "Zet mij maar op het vliegtuig". Onze lieve, lieve mama had een super uitgebreide lunch voor ons gemaakt. Ook daar moesten we weer afscheid nemen en dat deed ik dan ook in het T-shirt wat ze mij als afscheidscadeautje had meegegeven. We namen de bus naar Waterfront en zijn daarna nog op de boot gestapt naar Robben Island. Het was indrukwekkend, maar om heel eerlijk te zijn zat mijn hart en mijn gedachte nog bij alle mensen in Kensington.

Zondagochtend om half elf zetten we dan onze eerste stappen op de Nederlandse bodem na 3 weken. Daarover kan ik eigenlijk heel kort zijn; de drie weken zijn écht te kort. We hebben ontzettend veel mooie dingen gedaan en er waren ook nog genoeg mooie dingen die we konden doen. Het was heel fijn om iedereen weer te zien in Nederland, mijn lieve papa en mama stonden me op te wachten en waren stiekem toch wel weer heel blij dat ik veilig terug was in ons kikkerlandje.

Dit grote avontuur is iets waar ik onzettend van heb genoten en ontzettend veel van heb geleerd. Het blijft moeilijk om alles een beetje te verwerken, want je zet één stap uit het vliegveld en je bent weer terug in het normale leven. Je praat met iedereen bij en je rolt zo weer in het gewone leven, alsof die 3 weken maar 3 dagen waren. Alles gaat hier verder, en zij blijven daar achter. But still, the best thing about memories, is making them.

Terug in de tijd

Hé allemaal,

Bij velen van jullie zal inmiddels wel de vraag “Leeft ze nog?” resten. Gelukkig kan ik daarop ja antwoorden ;-). Weer een weekje in de homestays betekende ook een weekje geen WiFi. Woensdagavond waren we met zijn allen uitgenodigd bij onze host Jeremy, die wél over WiFi beschikt. Ik mooi mijn verhaaltje klaargezet, oplader meegenomen, oplaadkabel.. Maar aangezien de Afrikaanse stopcontacten nogal verschillen met de Nederlandse, had ik voor alsnog geen stroom… Dom dom dom. Nu besloten om mijn update die ik woensdag wilde posten, vandaag te posten, en om in de loop van volgende week de rest van mijn verhaal te finishen. Nadat ik vandaag op Schiphol was aangekomen hoorde ik namelijk dat mijn tante is overleden en daarvan heb ik morgen eerst een crematie. Meteen weer met beide beentjes op de grond dus.

Even terug naar woensdag. Want wat ging de tijd snel zeg. Inmiddels was het alweer woensdagavond en hadden we nog maar drie dagen voordat we weer terug naar Nederland zouden vliegen.. Anyway, bij deze weer even een kleine update van de laatste paar dagen hier in het mooie, warme Zuid-Afrika.

Een bomvol weekend werd gevolgd door wederom een aantal drukke sportdagen. Zaterdag heel wat kilometers afgelegd met de benenwagen op Cape Point en Cape of Good Hope. Onze reisgids van die dag vertelde vlak voordat we aankwamen dat er nogal wat wilde dieren leefden, waaronder baboons (bavianen). Het was dan ook verstandiger om je lunch nog even in je rugzak te laten zitten voordat je werd aangevallen en het uit je hand werd gegritst. En nee, ook een appeltje was niet veilig. Zo gezegd, zo gedaan. Studenten van Fontys stappen uit de bus en supervisor Rico deelden mooi onze appeltjes uit. Kleine snack kon wel voor de lunch. Dacht ie… Want jawel, na zo’n 10 appels uitgedeeld te hebben, kwam daar ineens om de hoek een mega baboon aanrennen. Weg tas, weg appels.

Tijdens deze dag heb ik weer wat mooie plaatjes geschoten, die ook weer voor zich spreken. De natuur is hier prachtig. Inmiddels kwam er wel wat vermoeidheid om de hoek kijken, dus na een lange dag wandelen hadden we mooi een vrije avond in het hostel. We hadden wel wat ‘catching up’ to do, aangezien de groep na een hele week weer was herenigd. Het hostel zat ook bomvol, gezien de rugby wedstrijden die dat weekend in het stadion plaatsvonden. Lekker eten, een lekker zonnetje, een lekker biertje en wat gezellige mensen hadden de avond goed gevuld. Of dat biertje een slim idee was? Niet echt, want zondagochtend om 08:00 uur stonden we al voor de Tafelberg. We hebben er maar liefst vier (!) uur over gedaan om boven op de top te komen. Verzuurde benen konden we dus al na een kwartiertje afvinken. Helaas heb ik geen mooie plaatjes kunnen schieten tijdens het klimmen, omdat daar gewoonweg geen ruimte voor was. De hoogte van de treden was net zo hoog als mijn benen lang zijn, dus jullie snappen wel hoe dat is gegaan. Eenmaal een halfuurtje bovenop de top, konden we weer twee (!) uur naar beneden. Osvaldo, maak je maar geen zorgen, alle trainingen die ik in die drie weken heb gemist, heb ik die zondag ingehaald.
Gelukkig waren we rond een uur of 5 weer terug in onze hostel. Jeremy, onze contactpersoon in Kensington, had wat kaartjes kunnen regelen voor de Springboks. Er waren dus een aantal gelukkigen die de kans kregen om het rugby toernooi in het stadion te gaan volgen. Helaas was ik er daar geen van, maar ik heb me prima vermaakt in de pizzeria om de hoek. Niet teveel geks, mooi op tijd naar bed, want de volgende ochtend moesten we onze laatste week gaan knallen.

Maandagochtend 8 uur in de bus. Ik had jullie verteld over de Afrikaanse logistiek, hè? We waren even vergeten om in onze risico analyse op te nemen dat de buschauffeur zijn aanhangertje nog wel eens kon vergeten. Sta je dan, met 50 tassen bagage. Flexibel zijn kunnen ze hier wel, dus alle backpacks en rugtassen werden gewoon samen met ons in die bus gevouwen. Gaan met die banaan. Eerst werd de groep die vorige week in Kensington zat, nu afgedropt in Langa. Ik wenste ze lichtelijk sterkte met ‘de duivel’, oftewel Sydwall, gezien het feit dat hij regelmatig onze projectplannen nogal had gedwarsboomd. Nadat ik ze een korte rondleiding heb gegeven was het tijd dat wij de bus weer instapte richting Kensington.

Alle positieve verhalen die wij van de groep hebben gehoord, zijn waar. We waren wat aan de late kant (Afrikaans kwaaltje, zou bijna denken dat ik wat Afrikaanse grootouders heb of zo), dus de coaches waren al begonnen met hun activiteiten. Deze week is het Holiday Camp, waarbij de hele week allerlei sporten in spelvormen worden aangeboden aan kinderen hier in de wijk. Wij als studenten splitsten ons op in duo’s en hebben gewoon een beetje meegekeken met hoe alles eraan toeging. We hadden overigens die week daarvoor al kort kennis gemaakt met iedereen, dus het voelde als thuiskomen. Aan het eind van de dag even een korte evaluatie zodat de planning voor de volgende dag duidelijk was. Alle spelactiviteiten lopen super. Als Sporthogeschool studenten proberen wij de coaches kennis te laten maken met Teaching Games. Dit houdt in dat kinderen spelende wijs dingen zoals techniek en spelinzicht leren en het dus ook nooit statisch gebeurd. Dit mixen we met de spelideeën van de plaatselijke coaches en op deze manier draaien we inmiddels al een paar super dagen. Morgen nog één dag Holiday Camp en vrijdag vindt het voetbal toernooi plaats tussen Kensington en Langa. Wegens omstandigheden is dit toernooi verplaatst naar Kensington, maar we verwachten een 20-tal teams van 5 à 7 kids.. Looking forward to!

Ik slaap samen met Anke bij de schoonmoeder van Jeremy en ook daar is het weer wat primitief, maar inmiddels ben ik eraan gewend. Ik zou niet zeggen dat ik ervan begin te houden, want die frietjes met hamburger zijn me toch wat teveel van het goede in de vroege ochtend als ontbijt, haha. Zaterdag vliegen we om 4 uur weer richting Amsterdam, maar eerst gaan we nog met zijn allen naar Robben Island. Wederom een volle, hectische, drukke, maar ook zeker emotionele dag. Waarschijnlijk zal dit het laatste reisverslag zijn voor ik weer in Nederland ben, dus tot dan!

Baie baie, kusjes en knuffels vanuit Kensington, ook namens alle lieve kindjes!

Afrikaanse logistiek

Alle lieve volgers,

Na vijf dagen zijn we weer terug in de bewoonde wereld. Het verblijf in Langa was bij gastgezinnen in plaats van in een hostel of in een buurthuis en zoals jullie je wel in kunnen denken was er nergens WiFi. Inmiddels zijn we sinds gisterenavond weer gesetteled in onze Never @ Home Hostel in Kaapstad, dus is het tijd voor een update.

Toen we maandag al vroeg werden afgezet bij Langa High School moesten we afscheid nemen van de rest van de groep die naar Kensington gingen en moesten we al gelijk door naar het zwembad, waar de volgende groep kids op ons stonden te wachten. Gelukkig waren we nu met een grotere groep studenten en hadden we de mogelijkheid om de kids wat meer op te splitsen: starters (watergewenning), beginners (leren zwemmen) en de gevorderden (zwemslagen aanleren). Ik heb die dag de tijd genomen om hier en daar wat fotootjes te knippen en de nieuwe studenten wegwijs te maken in het zwemmen. Samen met Yinthe waren wij nu de enige twee projectleden van Langa en dus ook de enigen met ervaring met het zwemmen. Ook deze week is het weer één groot succes geweest, zoals jullie terug kunnen zien in de mooie foto’s die er zijn genomen.

Nu ons project écht van start ging, was het tijd om de handen uit de mouwen te gaan steken bij Langa High. Er is tegenwoordig heel veel sprake van gangstarism, dus aan ons de taak om de faciliteiten zodanig (proberen) te verbeteren zodat jongeren een vaste plek hebben om te komen sporten. Deze week zouden wij gaan starten met het soccer pitch, oftewel van nieuw gekocht staal twee voetbaldoelen maken, vier grote gaten graven om ze in te zetten en om cement erin te gooien zodat ze niet worden gejat. Worden gejat? Zo’n groot voetbaldoel? Jawel, alles kan hier in Afrika.. Dus ook het jatten van een voetbaldoel ;). Ik moet wel eerlijk zijn en tijdens ons verblijf hier in Langa hebben we kennis gemaakt met een nieuw contactpersoon namens LEAF, namelijk Sidwall. Laat ik het zo zeggen, deze man had een groot plan in zijn hoofd dat lichtelijk (lees: ENORM) afweek van het plan dat wij vooraf met Barbara hadden gecommuniceerd en daarbij vond hij dat vrouwen van mindere waarden waren. Het heeft even geduurd voordat deze twee verschillende plannen samen konden worden gevoegd en er ook echt handen uit de mouwen konden worden gestoken. De vrouwen gingen de gaten graven, maar volgens hem konden ze dat niet... Ik schoot bijna "perongeluk" uit met mijn schep. We waren hier om hard te werken, óók de vrouwen. Inmiddels kunnen we wel zeggen dat de twee doelen af zijn en klaar zijn om de grond ingestoken te worden en de kids weer aan de slag kunnen. Qua organisatie en logistiek zou ik menig Sportkunde Urban docenten nog eens versteld kunnen laten staan (@Don, wordt vervolgd).

Dan natuurlijk nog onze “homestay”, want hoe is zo’n verblijf nou mij bevallen? Toen bekend werd dat ik voor drie weken naar Zuid-Afrika zou gaan, hebben zo ongeveer al mijn vrienden en familieleden me uitgelachen. “Lisan?! Die overleeft dat nooit!” Nou, ik kan jullie gelukkig vertellen dat ik de week heb overleefd, haha. ;) Esther, Yinthe & ik werden met zijn drietjes ondergebracht bij Mabel. Onze geweldige lieve mama die de hele week super voor ons heeft gezorgd. Elke ochtend stond het vers gebakken brood voor ons klaar met scrambled eggs en in de avond werden we flink verwend met haar Afrikaanse kookkunsten. En als we ’s avonds nog even met zijn allen wat wilden drinken in het lokale barretje om de hoek, bracht en haalde ze ons ook altijd. Aangezien ze twee huisjes bezat, waarbij een huisje compleet was ingericht met twee slaapkamers en twee badkamers, hadden we een persoonlijke bodyguard die ons de 50 meter naar haar andere huisje begeleidde als we wat wilden eten. Was het hier dan echt zo gevaarlijk? Ja en nee. Er zijn hier genoeg jongetjes van 13 jaar die al twee mensen hebben vermoord en onze grote vriend Sidwall gaat altijd met zijn auto omdat hij anders bang is om neergestoken te worden. Maar zolang je een local naast je hebt staan is het altijd prima. Over zulke dingen moet je niet teveel nadenken.

De buurvrouw van de homestay waar onze mannen verbleven wilde ons graag een tour geven door Langa zelf. Binnen no-time liep ik ineens door een “straatje” van zo’n sloppenwijk, waar de kippen voor me neus werden geslacht en waar de schapenkoppen werden gebraden. Vervolgens werden ze opengesneden en wel voor me neus gehouden. Of dat ik er misschien eentje wilde kopen….
Meteen werd ik overspoeld door een tiental kokhals neigingen. Geloof mij maar, op dat moment voel je je nog beroerder dan de ochtend na een goed avondje stappen waarbij je net te diep in het glaasje hebt gekeken. We werden overigens super hartelijk ontvangen hoor, door alle mensen in die zogenaamde sloppenwijk straatjes. Typisch voorbeeld weer van vooroordelen hebben, die uiteindelijk niet altijd waar blijken te zijn. Wat je hier allemaal ziet, is iets wat je ook echt moet zien. Door het alleen te vertellen is de impact nog lang niet zo groot als dat je ook echt door zo’n “straatje” loopt.

De donderdagavond hebben wij drietjes lekker doorgebracht met onze lieve mama. De volgende ochtend moesten we nog naar onze laatste zwemles en moesten we dus ook alweer afscheid nemen van elkaar. Daarom hadden we besloten om mama (zo noem je jouw gastvrouw in deze cultuur) mee uit eten te gaan nemen naar een plaatselijk restaurantje en tevens een vriendin van haar. Plotseling zaten we aan tafel met Engelsen, Duitsers, Afrikanen en Amerikanen. Zoals zij zo mooi zeggen “this is not a restaurant, but a home. And if you are home, you eat all together. So that’s why we only have one table.” Tijdens het eten was er een plaatselijk bandje dat met typisch Afrikaanse muziekinstrumenten de sfeer erin hield. Aan het eind van de avond hebben we met zijn allen nog gezellig muziek staan maken en staan dansen. Deelden we in Nederland ook maar zoveel liefde met elkaar, ongeacht in wat voor wijk/buurt je woont en ongeacht wie er ook over de vloer komen.

Vrijdagochtend werden we wakker met een natte slaapzak, want raar maar waar, in Zuid-Afrika viel het met bakken uit de hemel. Het had al in 4 jaar tijd niet zo hard geregend... De zwemlessen vervielen en ook de sportactiviteiten en het plaatsen van het cement. Nog even wat uurtjes spenderen in het koude hutje van onze mama en toen was het toch echt tijd om afscheid te nemen. Met heel veel liefde in mijn hart van mijn lieve mama Mabel hebben we nu lekker weekend. Eventjes ruimte om wat adem te halen, wat helemaal niet verkeerd is na zo’n vermoeiende en ook zeker stroeve eerste week. Zometeen vertrekken we naar Kaap de Goede Hoop en morgen komt On Top Of The World Part II bij de Tafelberg. Mijn Afrikaanse hart wordt alleen maar groter en groter en ik ben ontzettend benieuwd naar de week in LifeZone Soccer (Kensington)!

Veel liefs vanuit Kaapstad!
PS: foto's volgen!

Tijd gaat sneller dan het besef

Je kunt inmiddels wel stellen dat de tijd hier sneller gaat dan het besef. Nu, zondagavond, rond een uurtje of 10, zit ik in het bekende cafeetje mijn verhaal te typen van afgelopen weekend. Het project bij Beautiful Gate is afgerond en zit erop. Vier mooie dagen doorgebracht met veel sporten en het helpen van kinderen en families hier in de buurt. Wegens de afwezigheid van de coaches hadden we de vrijdag vrij. Door de projectgroep van Beautiful Gate werd deze ingericht met een “Beachday”. ’s Ochtends vroeg reden we met onze vertrouwde chauffeur eerst nog even naar Kensington. Dit is een van de Townships waar we de komende twee weken doorbrengen en het was alvast tijd voor een korte kennismaking. De kinderen stonden al voor ons klaar, zongen een liedje en vervolgens mochten wij onszelf op een zingende en dansende manier voorstellen. Toen nog even onze MINI-DEMO opgevoerd en deze samen dansend afgesloten. Een korte rondleiding door de school en het sportveld dat nog verder ingericht gaat worden. Naast verschillende sporten, wordt hier nog een pad aangelegd op een grasveldje en diverse fitnessapparaten geplaatst. Na deze hartverwarmende kennismaking reden we door naar het strand en hadden we even de tijd om heel de week gezamenlijk met elkaar door te nemen. Hier is het midden zomer, dus over de temperatuur hebben we niks te klagen. Lekker met zijn allen wat gegeten en daarna met zijn allen (en een aantal andere strandliefhebbers die er zin in hadden) diverse sporten gedaan. Beachvolleybal, beachvoetbal, beachtennis, surfen.. Niks is te gek voor de Sporthogeschool studenten ;).

Vervolgens brak ons echte “weekend” aan. Onze werkweek is ook gewoon van maandag tot vrijdag, dus op de zater- en zondagen hebben we wat tijd voor onszelf. Vanaf morgen worden we immers ook opgesplitst, dus is het wel fijn om in de weekenden elkaar te zien en bij te kunnen kletsen. Ook vandaag zijn we weer vroeg vertrokken. Eerst gingen we naar de markt op de Longstreet, midden in de stad. Het eerste winkeltje was raak. Ik zag iets wat ik wilde hebben. We gaan door en jawel, ook bij het tweede winkeltje zag ik iets wat ik wilde hebben. En het derde, het vierde, het vijfde winkeltje…
Een aantal souvenirs gekocht en verder vooral veel foto’s geknipt van deze typisch Afrikaanse marktjes. Straatmuzikanten zijn er hier genoeg. Op een gegeven moment kwamen we een super leuk bandje tegen van drie heren, waarvan de zanger een echte rock stem had. Zo lekker schor, heerlijk Bob Marley covers zingen. We konden dan ook niks anders dan met ze meezingen en meedansen op straat en daarna een gaaf T-shirt van ze kopen als aandenken. Bij ons project staat natuurlijk 1 ding centraal: verbroedering! En dat kan natuurlijk ook gewoon in het weekend J. Na Longstreet reden we door naar het Waterfront, het meest luxe gedeelte van Kaapstad. Iets minder marktjes en meer winkels zoals je ze bij ons in de stad zou vinden, maar een prachtige haven waar je ook je ogen bij uitkeek.

Zondag stond in het teken van “on Top of The World”. We gaan hier twee bergen beklimmen: de Tafelberg en Lion’s Head. We zijn begonnen met Lion’s Head en ik kan jullie wel vertellen dat het een goede opwarmer was. Er was nog genoeg plek in de bus, dus we hebben twee coaches van Beautiful Gate uitgenodigd om met ons mee te gaan. Zij hadden zelf nog nooit deze berg beklommen. Het viel niet mee, maar na wat pijn en moeite hebben we de top bereikt. We bleven ongeveer een halfuurtje bovenop de berg om te genieten van het uitzicht en wat foto’s te maken. Een fijn moment om even uit te waaien en alles van afgelopen week te verwerken. Het was een hele mooie eerste week, waar ik nu al een heel boek over kan schrijven. Mijn sponsorshirt heb ik natuurlijk ook meegenomen, om via deze weg nogmaals mijn hoofdsponsoren flink te bedanken! In de eerste week hebben we al veel voor de kinderen, coaches, families en organisaties kunnen betekenen en dat is natuurlijk waarvoor we zijn gekomen.

Ondanks dat de zwemlessen al een week bezig zijn, begint vanaf morgen dan echt mijn project! Ik vertrek samen met 9 andere studenten, 2 supervisors en 1 lesdocent naar Langa om een vervolg te geven aan de zwemlessen, het opleiden van zwemcoaches, het aanleggen van drie sportvelden en de kids in beweging te gaan brengen met allerlei sporten. In Langa is er de laatste paar maanden veel sprake van ganstarism en deze twee weken zijn bedoeld om een plek te creëren waar kinderen na school en in hun vrije tijd terecht kunnen om ze op deze manier van de straat te houden. Tevens verblijven we van maandag t/m vrijdag in gastgezinnen, dus ik hoop dat er wat WiFi is om jullie op de hoogte te houden van dit grote avontuur. Ik heb er in in iedergeval ontzettend veel zin in!!

Overleven in de wildernis

Lieve volgers,

Het heeft even op zich laten wachten, maar de kapotte routers voor de WiFi zijn inmiddels nog steeds niet gerepareerd. Even snel via het WiFi apparaatje van onze docenten de tijd om een reisverslag te posten om zo toch iedereen even op de hoogte te kunnen houden van mijn avontuur hier. De eerste drie dagen in Beautiful Gate (Philippi) zijn achter de rug. Maandagochtend om 08:00 uur stapten we met zijn allen al vroeg de bus in om vanuit het Never @ Home Hostel ons te verplaatsen naar Beautiful Gate waar het eerste project van start zou gaan.

Maandag 28 november

Eenmaal aangekomen bij Beautiful Gate zijn de huisjes verdeeld en had iedereen even kort de tijd om zijn spullen vast weg te zetten. Een avontuur op zich, aangezien we 7 nachten (!) op onze matjes moeten slapen. Beautiful Gate is een organisatie dat zich inzet om samen de hoop terug te brengen bij weeskinderen en om families weer dichter bij elkaar te brengen. Na een korte kennismaking met Vaughan en de rest van de staf, werd de groep in tweeën gesplitst. Hierdoor kon een groep van de studenten naar het sportveld om met de kinderen te gaan sporten en de andere groep kon zich gaan richten op het “bouwende” gedeelte. Dit wisselt elke dag weer om. Zo strikt als we in Nederland zijn met betrekking tot tijd en precisie, zo los laten de mensen hier in Zuid-Afrika de touwtjes vieren. Om half 2 vertrekken werd zomaar half 3 of kwart voor 4. Zoals mij vandaag mooi werd gezegd:

Nederlanders kennen een klok en een horloge. Afrikanen kennen tijd.

Vandaag was ik ingedeeld bij het bouwgedeelte en dus reden wij uiteindelijk met Vaughan naar de bouwmarkten om allerlei materialen te gaan kopen voor de rest van de week. Vervolgens reden we meteen door naar een Afrikaans BeterBed, waar we 3 bedden en 3 matrassen hadden opgehaald. Deze waren bedoeld voor Yasmin, een jonge meid van 19 jaar die na lange tijd weer naar school gaat. Haar ouderlijk huis is afgebrand en daarbij zijn enkele familieleden overleden. Uiteindelijk is haar moeder de prostitutie ingegaan om zo dat kleine beetje geld te verdienen dat nodig was om haarzelf en Yasmin te onderhouden. Echter heeft haar moeder HIV opgelopen en is hier later aan overleden. Op dat moment was Yasmin een wees en stond er alleen voor, alleen haar tante en een goede vriendin van haar komen aan het eind van de dag nog even kijken hoe het met haar gaat. Ze wonen nu in een krot zoals je ze overal ziet hier in de sloppenwijken. Een aantal ijzeren en houten platen zijn aan elkaar vast getimmerd met wat houten balken en de “ramen” worden afgedekt met oude doeken. Er stond een twijfelaarbed waar ze dan ook met zijn drieën in sliepen, verder was er niets. We hebben met een klein groepje de drie bedden in elkaar gezet en de matrassen voorzien van slopen en hoezen. Er werd ons toestemming gegeven om een aantal kleine foto’s te maken. Deze toestemming is wel altijd nodig, omdat het (heel begrijpelijk) over kan komen alsof wij ze aapjes in een dierentuin vinden. Ondanks dat het gek voelde, heb ik wel een paar plaatjes geschoten, omdat foto’s het enige middel zijn om zowel kinderen als volwassenen een beeld te kunnen geven van hoe het er nou precies uit ziet. We sloten af met een mooie groepsfoto en zijn daarna teruggegaan naar onze verblijfplaatsen waar we met zijn allen de dag hebben doorbesproken. Ook vandaag werd er weer héérlijk gekookt! Ik denk dat ik eerder 5 kilo aan zou komen als 5 kilo af zou vallen, zoals vooraf gedacht. Deze eerste week is er namelijk heel veel keus, en rijst staat niet op de kaart ;).

Dinsdag 29 november

Vandaag mocht ook ik dan eindelijk gaan sporten met de kids van Beautiful Gate. Hier zijn een aantal jongens die de coaches zijn van een aantal voetbalteams. Tijdens de sportactiviteiten voetballen deze teams tegen elkaar in een toernooivorm en de andere teams die over zijn kunnen door rouleren bij andere sportspelletjes, zoals ultimate frisbee en blind volleybal. Dit was voor mij een hele andere ervaring dan het sporten met kinderen in Nederland. De Afrikaanse kinderen genieten zoveel meer van alles wat er wordt georganiseerd, niks vinden ze saai of niet leuk, ze lachen altijd. Vallen op het betonnen veldje? Opstaan en weer doorgaan. Voorzichtig zijn? Nee hoor, lekker als een kip onder kop rondrennen. En genieten.

In de middag ging de sportgroep naar een middelbare school in de buurt om de belijning van de twee sportvelden (over) te schilderen. Ondertussen ging de andere groep, die net als ik de dag daarvoor de bedden had opgehaald, langs een aantal Child Head Homes om ook daar weer de bedden en matrassen af te geven. Eenmaal allemaal terug op locatie, bleek dit voor die groep een hele ervaring te zijn geweest. Deze sloppenwijk was heel erg gevaarlijk, zelfs zo gevaarlijk dat een aantal van mijn medestudenten zich heel onveilig voelden. Daarnaast grepen de levensverhalen ook ontzettend aan. Een alleenstaande vader die met zijn twee kinderen in een huis woont van hooguit 10m2. En zijn kinderen zeiden: “Thank you. You changed my life.”

Reality check. Bam. Die kwam binnen.

Veranderen kunnen wij de situaties niet, hoe graag we dat misschien zouden willen. Wel zullen wij onszelf zoveel mogelijk proberen in te zetten om iets voor weesjes en gebroken families te kunnen betekenen. En dat doen we met zulke activiteiten samen met Beautiful Gate.

Woensdag 30 november

De derde dag in Beautiful Gate was aangebroken. Het zwemproject van mij en mijn projectgroep draait de volle drie weken. Van maandag t/m vrijdag wordt er elke ochtend een uur zwemles gegeven aan kinderen van 4 tot 18 jaar. In de eerste week tijdens het verblijf bij Beautiful Gate worden een aantal van ons groepje opgepikt met de auto van Jessy (van Global Exploration) om ervoor te zorgen dat dit duurzame project ook echt een succes wordt. Vandaag was het mijn beurt! Spannend vond ik het wel. Het is een hele verantwoordelijkheid die je draagt over die kids, zeker omdat er maandag de helft van de groep nog niet eens het water in durfden. Het warme ontvangst bij het zwembad was geweldig. Tijdens alle voorbereidingen was ik de contactpersoon met Zuid-Afrika en toen Barbara aan kwam lopen gaf ze me gelijk een ontzettende dikke knuffel om mij te begroeten. Als je naar deze vrouw kijkt, zie en voel je één brok liefde. Een kort maar krachtige kennismaking, want de kinderen stonden allemaal te stuiteren van het enthousiasme.

Alle kinderen zaten inmiddels in het zwembadje en deze les stond in het teken om ze aan te leren om kopje onder te gaan en vervolgens op hun buik te drijven en met hun benen te spartelen. Ongelooflijk hoe snel ze leren en hoe graag ze het ook willen leren. En nog mooier.. Barbara had nog een sportdocente meegenomen: Lucyll. Zij kon zelf ook niet zwemmen, maar sprong gelijk het zwembad in om het te leren. Ook wil ze graag leren hoe ze die zwemlessen moet aanbieden, zodat zij dit in de toekomst zelf kon gaan doen. Ze wil zelfs elke lesdag een uur zwemles inplannen! Na de les gaf ze ons een dikke knuffel om ons te bedanken dat wij dit haar en de kids helemaal kwamen leren.

Het is niet te beschrijven wat de dankbaarheid van de mensen hier met je doet. Tot zover hebben we dus een geweldige start gemaakt met ons zwemproject. Volgende week zullen we met de helft van de groep naar Langa gaan en kunnen we met meer studenten nog meer kinderen leren zwemmen. Ons project is het enige project dat we helemaal uit de grond hebben moeten stampen. In één week tijd hebben wij die kinderen iets mee kunnen geven voor de rest van hun leven en Lucyll zal dit na onze drie weken durende verblijf van ons overnemen. Kippenvel momentje.

That was a hell of a ride

Eindelijk. Het was zaterdag de 26e van November. Het moment waar we zo erg met zijn allen naartoe hadden geleefd was nu eindelijk daar. 's Ochtends al vroeg uit de veren om de laatste dingetjes te regelen en met wat flinke reserve tijd vertrokken we richting Schiphol. Eerst nog even langs Oss om Martijn op te halen, met zoveel bagage in de trein zitten is wel het laatste wat wij als studentjes willen natuurlijk.

Om 16:00 uur verzamelen bij het rode blok bij de hoofdingang.. Reserve tijd kwamen we niet te kort, want om 14:15 stonden we al in de rij bij de Burgerking. Immers moesten we onze zelfgemaakte MINI-DEMO gaan uitvoeren in de grote aankomsthal. In 5 minuten tijd hebben we met zijn allen een mix gemaakt, dat bestaat uit korte fragmentjes van verschillende liedjes. Hierop hebben we dansjes bedacht, die de Nederlandse sportcultuur moet uitdragen... De Chinese toeristen vonden ons in ieder geval interessant genoeg om te filmen.

Nadat dit meest ongemakkelijke moment uit mijn leven voorbij was, moesten we afscheid nemen van vrienden en familie en verkasten we naar onze gate. Bagage afdroppen en dan stond onze eerste vlucht voor de deur. Drie uur lang naar Istanbul in Turkije, waar we vervolgens 's nachts drie uur moesten wachten op onze volgende vlucht naar Kaapstad. "Nou jongens, nu zijn we gelukkig op de helft!" riep ik nog vol goede moed. Uiteindelijk bleek de laatste vlucht nog 10 uur te duren... Luxe was er genoeg. Op de schermpjes voor ons konden we films kijken of spelletjes spelen en naast 2x avondeten en 1x ontbijt werden we ook nog voorzien van een kussen, een deken, sloffen en oortjes.

We werden ontvangen door onze contactpersoon Jessy van Global Exploration. Een busje met een klein karretje als aanhangwagen waarin al onze bagage werd gedropt. Jep, we waren in Afrika! Door de chauffeur werden we rondgereden door Kaapstad zodat we al een idee kregen van hoe de omgeving eruit zag. Een korte stop op de Signal Hill met uitzicht op dit prachtige eiland en natuurlijk de heerlijke temperatuur. Vervolgens reden we door naar het hostel waar we één nachtje slapen. Een ontzettend gezellige Welkoms Braai (dit betekent BBQ in het Nederlands), douchen en nog even met zijn allen de stad in gedoken.

Morgen begint ons eerste project, namelijk Beautiful Gate in Phillipi!
"Alleen kan ons weinig doen, saam kan ons baie doen"

Ready, set. Go!

Byna begin die avontuur!

Nog één nachtje slapen en dan gaat mijn grote avontuur beginnen. Inmiddels zijn alle spullen in mijn backpack gepropt en nee, dat verliep niet geheel vlekkeloos... Bij mijn eerste poging zat mijn backpack gelijk tot het randje vol. Het enige probleem was dat de helft van mijn spullen nog ontbraken ;) Toch weer mijn bagage gehalveerd en na wat duw en trek werk is het allemaal gelukt. Vooral veel vrienden en familieleden hebben aan mij gevraagd waarom ik niet gewoon een koffer meeneem, maar daar heb ik bewust voor gekozen. Waarom alle luxe meenemen naar een land die niet al deze luxe kent? Voor mij ook een hele ervaring om gewoon eens genoeg te nemen met wat minder. Dus ook gewoon zo'n kleine backpack. Inmiddels heeft Total Sports ook mijn reisshirt bezorgd, waarop alle grote sponsoren staan die deze reis hebben mogelijk gemaakt. Ontzettend gaaf!

Ondanks dat het maar drie weken zijn, voelt het toch als een hele tijd. Na een gezellig afscheidsfeestje nog de laatste training bij te wonen en dan kunnen we echt vertrekken. Een hele moeilijke keuze om niet bij mijn toppers te kunnen zijn en drie competitiewedstrijden te moeten missen, maar een troost is dat ik de kids in Afrika een onvergetelijke sporttijd ga bezorgen.

Hopen op wat WiFi en tot snel!!

Reislog, check!

Hoi allemaal!

Inmiddels ben ik samen met al mijn medestudenten druk bezig om de projecten uit de grond te stampen. Nog een paar weken en dan is het zo ver... Dan vliegen we naar Kaapstad! Via deze link wil ik iedereen op de hoogte houden van al mijn avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Hier zijn dan ook regelmatig nieuwe verhalenen foto's tevinden, en via de kaartweten jullie altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Met heel veel blijdschap kan ik jullie meededelen dat inmiddels al mijn sponsorgeld binnen is. Daarom wil ik via deze weg mijn grote sponsoren bedanken: Stichting Mondiaal Burgerschap (Gemeente Peel & Maas), Karis Adviesgroep, De Spiegel Zonwering, HeischeTip, Fitland XL Mill, Total Sports, FasciaShop en DesignUp. Natuurlijk ook een heel groot bedankje aan al mijn vrienden, familie en kennissen die ook een bijdrage hebben geleverd!

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

My name is Lisan en this is my road to Capetown!