Lieve volgers,

Het heeft even op zich laten wachten, maar de kapotte routers voor de WiFi zijn inmiddels nog steeds niet gerepareerd. Even snel via het WiFi apparaatje van onze docenten de tijd om een reisverslag te posten om zo toch iedereen even op de hoogte te kunnen houden van mijn avontuur hier. De eerste drie dagen in Beautiful Gate (Philippi) zijn achter de rug. Maandagochtend om 08:00 uur stapten we met zijn allen al vroeg de bus in om vanuit het Never @ Home Hostel ons te verplaatsen naar Beautiful Gate waar het eerste project van start zou gaan.

Maandag 28 november

Eenmaal aangekomen bij Beautiful Gate zijn de huisjes verdeeld en had iedereen even kort de tijd om zijn spullen vast weg te zetten. Een avontuur op zich, aangezien we 7 nachten (!) op onze matjes moeten slapen. Beautiful Gate is een organisatie dat zich inzet om samen de hoop terug te brengen bij weeskinderen en om families weer dichter bij elkaar te brengen. Na een korte kennismaking met Vaughan en de rest van de staf, werd de groep in tweeën gesplitst. Hierdoor kon een groep van de studenten naar het sportveld om met de kinderen te gaan sporten en de andere groep kon zich gaan richten op het “bouwende” gedeelte. Dit wisselt elke dag weer om. Zo strikt als we in Nederland zijn met betrekking tot tijd en precisie, zo los laten de mensen hier in Zuid-Afrika de touwtjes vieren. Om half 2 vertrekken werd zomaar half 3 of kwart voor 4. Zoals mij vandaag mooi werd gezegd:

Nederlanders kennen een klok en een horloge. Afrikanen kennen tijd.

Vandaag was ik ingedeeld bij het bouwgedeelte en dus reden wij uiteindelijk met Vaughan naar de bouwmarkten om allerlei materialen te gaan kopen voor de rest van de week. Vervolgens reden we meteen door naar een Afrikaans BeterBed, waar we 3 bedden en 3 matrassen hadden opgehaald. Deze waren bedoeld voor Yasmin, een jonge meid van 19 jaar die na lange tijd weer naar school gaat. Haar ouderlijk huis is afgebrand en daarbij zijn enkele familieleden overleden. Uiteindelijk is haar moeder de prostitutie ingegaan om zo dat kleine beetje geld te verdienen dat nodig was om haarzelf en Yasmin te onderhouden. Echter heeft haar moeder HIV opgelopen en is hier later aan overleden. Op dat moment was Yasmin een wees en stond er alleen voor, alleen haar tante en een goede vriendin van haar komen aan het eind van de dag nog even kijken hoe het met haar gaat. Ze wonen nu in een krot zoals je ze overal ziet hier in de sloppenwijken. Een aantal ijzeren en houten platen zijn aan elkaar vast getimmerd met wat houten balken en de “ramen” worden afgedekt met oude doeken. Er stond een twijfelaarbed waar ze dan ook met zijn drieën in sliepen, verder was er niets. We hebben met een klein groepje de drie bedden in elkaar gezet en de matrassen voorzien van slopen en hoezen. Er werd ons toestemming gegeven om een aantal kleine foto’s te maken. Deze toestemming is wel altijd nodig, omdat het (heel begrijpelijk) over kan komen alsof wij ze aapjes in een dierentuin vinden. Ondanks dat het gek voelde, heb ik wel een paar plaatjes geschoten, omdat foto’s het enige middel zijn om zowel kinderen als volwassenen een beeld te kunnen geven van hoe het er nou precies uit ziet. We sloten af met een mooie groepsfoto en zijn daarna teruggegaan naar onze verblijfplaatsen waar we met zijn allen de dag hebben doorbesproken. Ook vandaag werd er weer héérlijk gekookt! Ik denk dat ik eerder 5 kilo aan zou komen als 5 kilo af zou vallen, zoals vooraf gedacht. Deze eerste week is er namelijk heel veel keus, en rijst staat niet op de kaart ;).

Dinsdag 29 november

Vandaag mocht ook ik dan eindelijk gaan sporten met de kids van Beautiful Gate. Hier zijn een aantal jongens die de coaches zijn van een aantal voetbalteams. Tijdens de sportactiviteiten voetballen deze teams tegen elkaar in een toernooivorm en de andere teams die over zijn kunnen door rouleren bij andere sportspelletjes, zoals ultimate frisbee en blind volleybal. Dit was voor mij een hele andere ervaring dan het sporten met kinderen in Nederland. De Afrikaanse kinderen genieten zoveel meer van alles wat er wordt georganiseerd, niks vinden ze saai of niet leuk, ze lachen altijd. Vallen op het betonnen veldje? Opstaan en weer doorgaan. Voorzichtig zijn? Nee hoor, lekker als een kip onder kop rondrennen. En genieten.

In de middag ging de sportgroep naar een middelbare school in de buurt om de belijning van de twee sportvelden (over) te schilderen. Ondertussen ging de andere groep, die net als ik de dag daarvoor de bedden had opgehaald, langs een aantal Child Head Homes om ook daar weer de bedden en matrassen af te geven. Eenmaal allemaal terug op locatie, bleek dit voor die groep een hele ervaring te zijn geweest. Deze sloppenwijk was heel erg gevaarlijk, zelfs zo gevaarlijk dat een aantal van mijn medestudenten zich heel onveilig voelden. Daarnaast grepen de levensverhalen ook ontzettend aan. Een alleenstaande vader die met zijn twee kinderen in een huis woont van hooguit 10m2. En zijn kinderen zeiden: “Thank you. You changed my life.”

Reality check. Bam. Die kwam binnen.

Veranderen kunnen wij de situaties niet, hoe graag we dat misschien zouden willen. Wel zullen wij onszelf zoveel mogelijk proberen in te zetten om iets voor weesjes en gebroken families te kunnen betekenen. En dat doen we met zulke activiteiten samen met Beautiful Gate.

Woensdag 30 november

De derde dag in Beautiful Gate was aangebroken. Het zwemproject van mij en mijn projectgroep draait de volle drie weken. Van maandag t/m vrijdag wordt er elke ochtend een uur zwemles gegeven aan kinderen van 4 tot 18 jaar. In de eerste week tijdens het verblijf bij Beautiful Gate worden een aantal van ons groepje opgepikt met de auto van Jessy (van Global Exploration) om ervoor te zorgen dat dit duurzame project ook echt een succes wordt. Vandaag was het mijn beurt! Spannend vond ik het wel. Het is een hele verantwoordelijkheid die je draagt over die kids, zeker omdat er maandag de helft van de groep nog niet eens het water in durfden. Het warme ontvangst bij het zwembad was geweldig. Tijdens alle voorbereidingen was ik de contactpersoon met Zuid-Afrika en toen Barbara aan kwam lopen gaf ze me gelijk een ontzettende dikke knuffel om mij te begroeten. Als je naar deze vrouw kijkt, zie en voel je één brok liefde. Een kort maar krachtige kennismaking, want de kinderen stonden allemaal te stuiteren van het enthousiasme.

Alle kinderen zaten inmiddels in het zwembadje en deze les stond in het teken om ze aan te leren om kopje onder te gaan en vervolgens op hun buik te drijven en met hun benen te spartelen. Ongelooflijk hoe snel ze leren en hoe graag ze het ook willen leren. En nog mooier.. Barbara had nog een sportdocente meegenomen: Lucyll. Zij kon zelf ook niet zwemmen, maar sprong gelijk het zwembad in om het te leren. Ook wil ze graag leren hoe ze die zwemlessen moet aanbieden, zodat zij dit in de toekomst zelf kon gaan doen. Ze wil zelfs elke lesdag een uur zwemles inplannen! Na de les gaf ze ons een dikke knuffel om ons te bedanken dat wij dit haar en de kids helemaal kwamen leren.

Het is niet te beschrijven wat de dankbaarheid van de mensen hier met je doet. Tot zover hebben we dus een geweldige start gemaakt met ons zwemproject. Volgende week zullen we met de helft van de groep naar Langa gaan en kunnen we met meer studenten nog meer kinderen leren zwemmen. Ons project is het enige project dat we helemaal uit de grond hebben moeten stampen. In één week tijd hebben wij die kinderen iets mee kunnen geven voor de rest van hun leven en Lucyll zal dit na onze drie weken durende verblijf van ons overnemen. Kippenvel momentje.